Jochum de Vries over zijn liefde voor weidevogels: ‘Fantastisch mooi’

Jochum de Vries (62) is melkveehouder in het Friese Wiuwert, waar hij samen met zijn vrouw Coba een melkveebedrijf runt. Op hun 88 hectare land worden 135 koeien gemolken met behulp van twee melkrobots. Dat geeft ruimte voor wat hem echt gelukkig maakt: vogels spotten. En dan vooral weidevogels.

“Mijn vader vond het ook al prachtig,” vertelt Jochum. “Ik heb het van huis uit meegekregen.” Elk voorjaar kijkt hij uit naar het moment dat de eerste weidevogel zich laat zien. “Wat een ander heeft met natuurijs, heb ik met de kievit.”

Voor Jochum is dat eerste moment magisch. “Dan word ik onrustig,” lacht hij. “Soms rijd ik wel drie keer per dag met mijn trekkertje naar de dijk.” Vanaf daar speurt hij de percelen af. “Vanuit de trekker kan ik ze goed observeren, en dan vliegen ze niet op.”

Coba glimlacht: “Dan weet ik al hoe laat het is. Dan móét hij gewoon even gaan kijken.”

Weidevogels en agrarisch natuurbeheer

Het bedrijf ligt op een oude kleiterp en is al generaties lang in de familie. Jochum is de vierde generatie op dit pachtbedrijf. Het boeren zit hem in het bloed, net als de zorg voor de natuur. Al jaren doet hij aan agrarisch natuurbeheer. “We doen aan legselbeheer, plasdras, kruidenrijk grasland en randenbeheer. Het hoort gewoon bij onze bedrijfsvoering.’’

Coba merkt op: “Bij alles wat hij doet, houdt hij rekening met de weidevogels.’’  Zo laat hij langs elk maisperceel een ruige grasstrook staan, waar kuikens kunnen schuilen. Ook heeft hij twee plasdraspercelen, die hij vóór 1 maart vol pompt met water.  Een walhalla voor grutto’s, kieviten en tureluurs, die houden van natte, modderige grond, omdat ze daar makkelijk voedsel kunnen vinden, zoals wormen en insecten.

Inspanningen zijn hoopgevend

“Soms zie ik een bekende grutto van vorig jaar terug. Dan weet ik: die heeft de reis weer overleefd.’’ 

Zijn bedrijf ligt in een gebied dat is aangewezen als weidevogelgebied, als compensatie voor de uitbreiding van de stad Leeuwarden. “De laatste jaren is er veel inspanning geleverd om een ommekeer teweeg te brengen. Het is een groot gebied waar nu echt maximaal aandacht is voor goed beheer. Dat is hoopgevend. Want het is zeker nodig.”

De band met de vogels is diep. “Soms zie ik een bekende grutto van vorig jaar terug. Dan weet ik: die heeft de reis weer overleefd.’’ Tijdens een vakantie in Portugal zagen ze een grote groep grutto’s foerageren. Ze maakten daar een tussenstop. ‘’We vonden het prachtig om zien. Toen realiseerden we ons: misschien komen deze straks wel terug naar Wiuwert.’

Voor Jochum is het geen hobby, maar een manier van leven. Hij houdt van deze rust en verbondenheid met de natuur. “Het zijn zulke kwetsbare dieren, maar tegelijk zó krachtig. Dat ik dit elke keer mag meemaken, vind ik gewoon fantastisch mooi.”

---