Twee prachtige vrouwen staan in een fotolijstje in de kast. Zijn overleden vrouw Dilia (51) en dochter Vera (23) kijken stralend de kamer in. Aspergeteler en pluimveehouder Jan van Gerven verloor in 2010 zijn vrouw en in 2016 zijn dochter aan een zeldzame vorm van Non-Hodgkin. Nu, jaren later, is hij weer gelukkig met Sandra. ‘’Vergeten doen we ze nooit, missen doen we ze elke dag, maar ik heb geleerd vooruit te blijven kijken.’’
Jan van Gerven is 68 jaar oud en oogt energiek. Hij werkt nog volop mee op het asperge- en pluimveebedrijf in Oirschot. Samen met zijn zoon Willem (36) runt hij dit bedrijf met 72 hectare asperges en houden ze vleeskuikens. Hij vertelt zijn verhaal en hoopt hiermee andere mensen te kunnen helpen in hun rouwproces bij het verlies van hun dierbaren. ‘’Zowel Dilia als Vera verdienen een mooi verhaal,’’ benadrukt hij nogmaals.
Ziek en verder leven
“Vergeten doen we ze nooit, missen doen we ze elke dag, maar ik heb geleerd om vooruit te blijven kijken!”
Jan gaat terug in de tijd. Hij vertelt hoe er in 1993 voor de eerste keer Non-Hodgkin, een vorm van lymfeklierkanker, werd vastgesteld bij zijn vrouw. ‘’Ze was toen 34 jaar oud. Ze zat met onze dochter Vera, toen nog geen twee jaar oud, op schoot toen zijn de diagnose kreeg in het ziekenhuis. We begonnen vol goede moed aan het behandeltraject dat uit bestralingen bestond. Het was een pittige tijd. Onze drie kinderen Willem (7), Marlou (5) en Vera (2) waren nog klein. Gelukkig hielpen mijn zussen in het voorhuis en zorgde ik ervoor dat het bedrijf doordraaide. Na de bestralingen knapte ze op en was de kanker voor jaren weg. Nu ben ik zo blij dat we ieder jaar 14 dagen de stal met vleeskuikens leeg lieten staan. Collega-pluimveehouders in de studiegroep maakten daar nog weleens grapjes over en rekenden haarfijn uit wat mij dat wel niet kostte. Die tijd is voor ons achteraf onbetaalbaar geweest. We hebben samen prachtige vakanties gehad en mooie reizen gemaakt. Toen we 25 jaar getrouwd waren, hebben we met onze hele gezin Amerika doorkruist,’’ vertelt Jan met trots.
Omslag in 2010
In januari 2010 waren Jan en Dilia op vakantie naar Egypte. ‘’We hadden alle tijd voor elkaar en ik vroeg uit het niets ‘ben je weleens bang dat de kanker terugkomt?’ Dilia antwoordde nietsvermoedend ontkennend. Niet wetende dat zij een paar maanden later wederom ziek zou worden. Ze viel in 3 weken tijd 9 kilo af en eind april 2010 werd er weer Non-Hodgkin vastgesteld. Deze keer met een chemo behandeld. Helaas mocht het niet baten en overleed ze in 23 september 2010. Onze kinderen waren toen 23, 21 en 18 jaar oud. Marlou en Vera studeerden en woonden op kamers. Alleen met Willem moest ik het hier in huis zien te rooien. We hadden veel verdriet en moesten ook nog eens het huishouden draaiend zien te houden. Best een lastige klus voor twee mannen met weinig ervaring op dat gebied. We hebben alles geleerd van wassen tot koken.
”Het is veel makkelijker te praten met lotgenoten over je verdriet en gemis. Je voelt elkaar beter aan!”
In die tijd heb ik heel veel steun gehad aan de rouwverwerkingsgroep onder leiding van pastor van Nunen in Oirschot. Het is veel makkelijker om te praten met lotgenoten, is mijn ervaring. Lotgenoten snappen jouw verdriet en gemis. Je voelt elkaar aan, zodat dat je aan een half woord genoeg hebt.” Jan gelooft dat er meer is tussen hemel en aarde en heeft het gevoel dat hij vanuit de hemel altijd op een of andere manier geholpen wordt. Dat geeft hem vertrouwen en de moed om altijd vooruit te kijken. Hij vertelt met een glimlach over de reis naar Lourdes, die hij aanboden kreeg vanuit de ZLTO in het kader van rouwverwerking. “We gingen van de ene mis naar de andere mis en we hebben in Lourdes heel veel tranen achtergelaten.’’ Het is volgens Jan belangrijk het verlies goed te verwerken om daarna weer vooruit te kunnen kijken.
Alpe d’Huzes
Onze Vera, zoals Jan het zo mooi op zijn Brabants zegt, had veel moeite met het verlies van haar moeder. Ze had het plan opgevat om samen met haar vriend Stijn de Alpe d’Huez te fietsen, ter nagedachtenis aan haar moeder. Een prachtig evenement. “Drie keer ging ze omhoog. Onze Vera is een echte doorzetter, ze wilde voor de vierde keer gaan, maar ik vond het wel genoeg,’’ zegt Jan. Ze zamelde in 2013 ruim 6000 euro in voor onderzoek naar de vreselijke ziekte kanker. Op dat moment had ze nooit verwacht dat ze haar ingezamelde bedrag zelf nodig had. Ruim een jaar later in september 2014 werd er bij Vera ook Non-Hodgkin geconstateerd.
Met trots vertelt Jan, met af en toe een traan in zijn ogen, over zijn dochter. Zijn jongste dochter, die met succes en veel plezier studeerde aan de Hogere Hotelschool in Maastricht. Superactief was ze in de studentenvereniging en heeft met een mooie groep vriendinnen de tijd van haar leven gehad. Ook toen ze ziek werd, stond iedereen voor haar klaar. ”En nog steeds zien we deze meiden jaarlijks op haar sterfdag of verjaardag,” merkt Jan op.
Ondanks dat ze ziek was bleef ze plannen maken. Ze had zich ingeschreven aan de Universiteit van Amsterdam om daar een master Communicatie te gaan doen. De kamer was ingericht. ‘’Ondernemend en optimistisch zoals ze was, besloot ze haar kamer voor een maand te huur aan te bieden, zolang ze ziek was. Zo typerend voor onze Vera.’’
Herinneringen maken
Sandra, zijn huidige vrouw, schuift aan bij het gesprek aan de keukentafel. Ze vertelt over de relatief korte tijd, die zij samen met Vera heeft gehad. Toch hebben ze samen prachtige herinneringen kunnen maken. ‘’Weet jij nog die laatste vakantie met haar op Gran Canaria. Wat heeft zij genoten, en wat hebben wij genoten! Ik met Vera in het stiltezwembad en jij aan de telefoon. We kenden elkaar nog niet zo goed, maar hebben in die vakantie echt een hechte band opgebouwd,’’ vertelt Sandra dankbaar. ‘’En weet je nog van dat 21-diner hier in de kamer. Ze was toen al ziek, maar we wisten toen nog niet wat het was,’’ gaat Sandra verder.
Begin 2014 leerde Jan pas de Belgische Sandra uit Gent kennen. Een stralende slimme vrouw, die voor iedereen altijd klaar staat. ‘’Mijn vrouw zei: als het slecht afloopt met mij, moet je nooit alleen blijven.’’ Dus na een aantal jaren vond Jan zijn geluk bij Sandra. Ze leerden elkaar kennen via internet en het klikte meteen. Toen Vera ziek werd, kende ik Sandra al. Dit maakte het wat dragelijker, omdat je je zorgen en verdriet nu met iemand kan delen. Op 5 januari 2016 overleed onze Vera op 23-jarige leeftijd aan de gevolgen van Non-Hodgkin in combinatie met een auto-immuunziekte.
Vooruit blijven kijken en genieten
”Zorg dat je je verlies goed verwerkt, waardoor je weer ruimte krijgt om vooruit te kijken.”
Ondanks het vele verdriet dat de familie van Gerven heeft gekend, blijven ze positief in het leven staan. Jan is gelukkig met Sandra en zijn kinderen en kleinkinderen. ‘’We zullen Dilia en Vera nooit vergeten, maar we blijven vooruitkijken. We vieren alle feest- en verjaardagen met elkaar.
We kijken altijd vooruit en genieten van mooie dingen in ons gezin en op ons bedrijf. Zo organiseren we ieder jaar met Pasen een dienst in onze tuin voor onze 90 Poolse en Roemeense medewerkers. Pastor van Nunen, onze steun en toeverlaat in moeilijke tijden, gaat dan voor. We sluiten dan af met een barbecue. Prachtig!’’
Herken je je in dit verhaal of heb jij ook iets ingrijpends meegemaakt in je leven? Zoek hulp, praat erover met mensen in je directe omgeving, lotgenoten of neem contact op met TABOER. De medewerkers TABOER bieden een luisterend oren en helpen je graag verder.